Socjologia humanistyczna - nurt w socjologii na początku XXw., ukształtowany w opozycji do pozytywizmu, głoszący, że nauki o człowieku są zasadniczo inne od przyrodniczych, i że wymagająodmiennych metod badania. Przedstawiciele: Max Weber, FlorianZnaniecki. http://pl.wikipedia.org/wiki/Socjologia_humanistyczna
Filozoficznym fundamentem socjologii humanistycznej jest sformułowana przez Floriana Zaneckiego koncepcja współczynnika humanistycznego, zgodnie z którą, wszelkie dane z którymi ma doczynienia socjolog, nigdy nie są anonimowe, niczyje, lecz są zawsze danymi czyimiś, wytworem działających ludzi, zapisem jakiegoś ważnego, szczególnego doświadczenia ludzkiego, przeżytego w określonym momencie i miejscu. "Badacz musi stwierdzić, że każdy system kulturowy istnieje, dla pewnych świadomych i aktywnych podmiotów, to znaczy leży w obszaże doświadczeń i działalności jakiś szczególych ludzi, jednostek zbiorowości, żyjących w jakiejś
części ludzkiego świata w pewnym okresie historycznym" (Zanecki 1969)Dlatego dotarci do nich nie jest mozliwe z pozycji zewnętrznych, oderwanych, "obiektywnych", lecz poprzez ujawnianie perspektywy tych, którzy sa uczestnikami przeżyć czy doswiadczeń, uwikłanymi w życie danej społeczności. Taką zaletę mają właśnie - według Thomasa i Znanieckiego - dokumenty osobiste. (fragment książki "Socjologia wizualna. Fotografia jako metoda badawcza" - Piotr Sztompka. Rozdzial 4 - str. 62)
Tak więc: "If your pictures aren’t good enough, you’re not close enough." ?
Czy jako fotografowie zajmujący się dokumentem czy reportażem, w pewnym stopniu nie zamieniamy się w socjologów? Oba te światy silnie na siebie nachodzą i tak jak w socjologii budujesz pewien plan badań, tak w fotografii zastanawiasz się co własciwie chcesz poprzez zdjęcia opowiedzieć. Dokument fotograficzny, nie wykonany w celu badań socjologicznych może stanowić wspaniały materiał do analizy, tak samo jak sama socjologia może stanowić wspaniałą inspirację do treści dla dokumentalisty. W końcu i jedno i drugie opowiada o człowieku, i bezsprzecznie łączy się w nurcie socjologii wizualnej.
Tutaj powstaja kolejne pytania, ale to może później.
Filozoficznym fundamentem socjologii humanistycznej jest sformułowana przez Floriana Zaneckiego koncepcja współczynnika humanistycznego, zgodnie z którą, wszelkie dane z którymi ma doczynienia socjolog, nigdy nie są anonimowe, niczyje, lecz są zawsze danymi czyimiś, wytworem działających ludzi, zapisem jakiegoś ważnego, szczególnego doświadczenia ludzkiego, przeżytego w określonym momencie i miejscu. "Badacz musi stwierdzić, że każdy system kulturowy istnieje, dla pewnych świadomych i aktywnych podmiotów, to znaczy leży w obszaże doświadczeń i działalności jakiś szczególych ludzi, jednostek zbiorowości, żyjących w jakiejś
części ludzkiego świata w pewnym okresie historycznym" (Zanecki 1969)Dlatego dotarci do nich nie jest mozliwe z pozycji zewnętrznych, oderwanych, "obiektywnych", lecz poprzez ujawnianie perspektywy tych, którzy sa uczestnikami przeżyć czy doswiadczeń, uwikłanymi w życie danej społeczności. Taką zaletę mają właśnie - według Thomasa i Znanieckiego - dokumenty osobiste. (fragment książki "Socjologia wizualna. Fotografia jako metoda badawcza" - Piotr Sztompka. Rozdzial 4 - str. 62)
Tak więc: "If your pictures aren’t good enough, you’re not close enough." ?
Czy jako fotografowie zajmujący się dokumentem czy reportażem, w pewnym stopniu nie zamieniamy się w socjologów? Oba te światy silnie na siebie nachodzą i tak jak w socjologii budujesz pewien plan badań, tak w fotografii zastanawiasz się co własciwie chcesz poprzez zdjęcia opowiedzieć. Dokument fotograficzny, nie wykonany w celu badań socjologicznych może stanowić wspaniały materiał do analizy, tak samo jak sama socjologia może stanowić wspaniałą inspirację do treści dla dokumentalisty. W końcu i jedno i drugie opowiada o człowieku, i bezsprzecznie łączy się w nurcie socjologii wizualnej.
Tutaj powstaja kolejne pytania, ale to może później.
