sobota, 29 marca 2008
piątek, 28 marca 2008
Slideshow "Czas dorastania"
Jak obiecywałem, po 27 marca pokażę coś co można nazwać pierwszym podsumowaniem. To jest też chyba dobry moment aby podziękować wszystkim tym, którzy zgodzili się pozować i ogólnie poświęcili swój czas i chęci na mój projekt. Dzięki!
Przyznam, że troche na szybko składane. Może jest też troche przegadane, ale co tam. Zapraszam.
Przyznam, że troche na szybko składane. Może jest też troche przegadane, ale co tam. Zapraszam.
Slideshow "Blisko"
Wczorajszy slideshow można chyba uznać za udany. Przyszło sporo osób, ludzie bili brawo (pewnie z grzeczności) i ogólnie było bardzo miło. Jeszcze raz muszę podziękować wszystkim tym, bez których nie mogło by się to odbyć.
Dla tych co nie dotarli, tutaj pokaz z "Blisko".
Dla tych co nie dotarli, tutaj pokaz z "Blisko".
środa, 19 marca 2008
Umierać po ludzku
We wczorajszej GW przeczytałem o akcji "Umierać po ludzku". Może nie będę tego opisywać. Wystarczy link:
Umierac po ludzku - Gazeta Wyborcza
Przypomina mi się natomiast jedna historia. Kiedyś oddaliśmy dziadka do szpitala. Wymagał badania urologicznego. Niestety dwie próby się nie udały i kiedy wszystko zaczęło być dla starszego człowieka coraz bardziej uciążliwe po prostu chcieliśmy go zabrać z powrotem do domu. Lekarz prowadzący nie mógł zrozumieć, że nie chcieliśmy go oddać do placówki medycznej tylko po to aby go tam zostawić. "Ale czy mają państwo w domu warunki...?" Dziadek mieszkał z nami już 9 lat.
.jpg)
Inna historia wiąże się już z samym końcem życia dziadka. Mieszkał w DPS
w Gliwicach. Był już bardzo słaby. Chodził do niego młody lekarz. Widząc co się dzieje mama postanowiła zabrać dziadka do domu. Przekonał ją, że jest zbyt słaby, że na zewnątrz jest mróz i może umrzeć podczas podróży. Jeżeli ma się to wydarzyć to lepiej, żeby stało się tu gdzie jest. Jego stan jednak trochę się ustabilizował i finalnie postanowiliśmy zawieźć go do domu. Jeżeli miał umrzeć to chcieliśmy aby stało się to w otoczeniu, które lubi i dobrze zna. I wiecie co? Wszystko wyglądało tak jakby na to czekał.
Umierac po ludzku - Gazeta Wyborcza
Przypomina mi się natomiast jedna historia. Kiedyś oddaliśmy dziadka do szpitala. Wymagał badania urologicznego. Niestety dwie próby się nie udały i kiedy wszystko zaczęło być dla starszego człowieka coraz bardziej uciążliwe po prostu chcieliśmy go zabrać z powrotem do domu. Lekarz prowadzący nie mógł zrozumieć, że nie chcieliśmy go oddać do placówki medycznej tylko po to aby go tam zostawić. "Ale czy mają państwo w domu warunki...?" Dziadek mieszkał z nami już 9 lat.
.jpg)
Inna historia wiąże się już z samym końcem życia dziadka. Mieszkał w DPS
w Gliwicach. Był już bardzo słaby. Chodził do niego młody lekarz. Widząc co się dzieje mama postanowiła zabrać dziadka do domu. Przekonał ją, że jest zbyt słaby, że na zewnątrz jest mróz i może umrzeć podczas podróży. Jeżeli ma się to wydarzyć to lepiej, żeby stało się tu gdzie jest. Jego stan jednak trochę się ustabilizował i finalnie postanowiliśmy zawieźć go do domu. Jeżeli miał umrzeć to chcieliśmy aby stało się to w otoczeniu, które lubi i dobrze zna. I wiecie co? Wszystko wyglądało tak jakby na to czekał.
wtorek, 18 marca 2008
Czas... podsumowania?
Jak kilkoro z osób odwiedzających to miejsce zauważyło, ostatnimi czasy niewiele nowych zdjęć można tu zobaczyć. Najlepiej pokazuje to chyba archiwum po ilości wpisów w danym miesiącu. Umieszczam tu coraz mniej zdjęć z "Czasu dorastania". Nie wynika to z tego, że chowam to wszystko gdzieś do szuflady. Po prostu robię coraz mniej zdjęć.
Przyznam, że zmęczyła mnie już formuła poszukiwań kolejnych, nowych twarzy. Co więcej czuję, że zaczynam gonić za własnym ogonem. Fotografowanie dla fotografowania. Coś tu jest nie tak. Dlatego pomyślałem, że najwyższa pora dokonać w tym projekcie swoistego podsumowania. Od początku projektu minęło już grubo ponad pół roku. Dobrą okazją do tego jest organizowany przez GGF Precel (dziękuję wszystkim zaangażowanym!) mój autorski slideshow, który odbędzie się 27 marca o godzinie 19:00 w gliwickim klubie 4ART i na, który oczywiście zapraszam.
Projekt plakatu: A. Marczuk
Chyba najwyższa pora wybrać i złożyć z tego jeden zestaw, który (mam nadzieję) będzie pokazywać to co chciałem do tej pory opowiedzieć. Mam jeszcze w planach cztery portrety, które pokażę tu niebawem. Potem postaram się skupić na bardziej prywatnej części projektu, na życiu moim i moich najbliższych przyjaciół. I poza tym zacząć realizować coś nowego. Po 27 marca obiecuję zamieścić tu (najprawdopodobniej w formie PDF) złożony w całość materiał.
Jest jeszcze jeden aspekt. Marudziłem Rafałowi, że ciężko fotografuje mi się na RB i przydało by się coś innego (7). Z jednej strony tak (~2kg), z drugiej zamontowałem do niej ostatnio lampę błyskową i... jak się nie ma tego co się lubi, to się lubi co się ma ;). Nie jest źle!
Przyznam, że zmęczyła mnie już formuła poszukiwań kolejnych, nowych twarzy. Co więcej czuję, że zaczynam gonić za własnym ogonem. Fotografowanie dla fotografowania. Coś tu jest nie tak. Dlatego pomyślałem, że najwyższa pora dokonać w tym projekcie swoistego podsumowania. Od początku projektu minęło już grubo ponad pół roku. Dobrą okazją do tego jest organizowany przez GGF Precel (dziękuję wszystkim zaangażowanym!) mój autorski slideshow, który odbędzie się 27 marca o godzinie 19:00 w gliwickim klubie 4ART i na, który oczywiście zapraszam.
Projekt plakatu: A. Marczuk
Chyba najwyższa pora wybrać i złożyć z tego jeden zestaw, który (mam nadzieję) będzie pokazywać to co chciałem do tej pory opowiedzieć. Mam jeszcze w planach cztery portrety, które pokażę tu niebawem. Potem postaram się skupić na bardziej prywatnej części projektu, na życiu moim i moich najbliższych przyjaciół. I poza tym zacząć realizować coś nowego. Po 27 marca obiecuję zamieścić tu (najprawdopodobniej w formie PDF) złożony w całość materiał.
Jest jeszcze jeden aspekt. Marudziłem Rafałowi, że ciężko fotografuje mi się na RB i przydało by się coś innego (7). Z jednej strony tak (~2kg), z drugiej zamontowałem do niej ostatnio lampę błyskową i... jak się nie ma tego co się lubi, to się lubi co się ma ;). Nie jest źle!
niedziela, 16 marca 2008
sobota, 15 marca 2008
Fotostory
Zainspirowani z Basią www.daily.art.pl (rewelacja) postanowiliśmy zrobić coś od siebie. Z życia wzięte.
piątek, 14 marca 2008
piątek, 7 marca 2008
Memento mori, pamiętaj o śmierci mój przyjacielu.
Zawsze fascynowały mnie średniowieczne katedry. Pomijam wzniosłość tych konstrukcji, czy upór budowniczych. Fascynuje mnie ich symbolika ukryta w sztuce, ukryte znaczenia każdego szczegółu. W tych szczegółach fascynuje mnie średniowieczna obsesja śmierci niejednokrotnie przepleciona z niezwykłym poczuciem humoru. W wielkich religijnych płaskorzeźbach prawie zawsze można znaleźć humorystyczne, mniejsze scenki przedstawiające np. psa porywającego kawałek mięsa, czy kota śpiącego na schodach. Na fotografiach takie rzeczy często wychodzą przypadkowo ale nie na dopracowywanym przez lata dziele. Jednocześnie na obramowaniu można zauważyć trupią czaszkę z dwoma, skrzyżowanymi piszczelami. Najlepszym przykładem mogą być także rzeźby w katedrze św. Szczepana mieszczącej się w centrum Wiednia. Między innymi żaby wykute na poręczy przy schodach prowadzących na ambonę, z której przecież głoszono w owym czasie "Memento mori". Może miały przypominać o plagach? Tak czy inaczej widok biskupa trzymającego się żaby aby móc wygłosić słowo Boże musiał być odrobinę zabawny.
Ludzie w Średniowieczu byli przyzwyczajeni do śmierci. Była ona cały czas wokół nich, na ulicach co chwilę umierali żebracy. Wielkie epidemie przetaczały się przez państwa średniowiecznej Europy dziesiątkując ludność. Tak więc ludzie mogli się spodziewać śmierci w każdej chwili. Wizja sądu ostatecznego była dużo bliższa niż dzisiaj. Trzeba było pamiętać o śmierci, bo czyhała tuż za rogiem.
Czy dzisiaj jest inaczej? Dożywamy niejednokrotnie osiemdziesiątki. Ludzie wymyślili antybiotyk i zajęli się ciekawszymi sprawami niż rozpamiętywanie, że tak naprawdę w każdej chwili mogą umrzeć. Nie wynika to z jakiejś konkretnej decyzji życiowej. Po prostu ciągle biegamy na wszystkie strony a "memento mori" przychodzi w chwili kiedy czujemy dotyk zimnego metalu, słyszymy pisk opon i wiemy, że jest już zdecydowanie za późno na przemyślenia. Co więcej śmierć stała się tematem tabu, który w wielu kręgach jest nie na miejscu.
Jak więc na tak wielką i pustą przestrzeń może zareagować kultura masowa, która w średniowieczu robiła w tym temacie kawał dobrej roboty? Zapełnić ją na swój własny sposób. Analiza motywów śmierci w kulturze masowej to dobry temat na magistra. Ja skupię się na tym co zainspirowało mnie do tego tych kilku przemyśleń.
Ostatnio miałem okazję zobaczyć kilka odcinków serialu "Dead like me". Opowiada o dziewczynie, która w wieku 18 lat rezygnuje ze studiów i zaczyna pracę w dużej korporacji. Dostaje najgorsze zadania od szefowej która ją znienawidziła (może być coś gorszego niż parzenie kawy) i ogólnie jej przyszłe życie zaczyna rysować się w smutnych barwach. Na szczęście podczas pierwszej przerwy obiadowej zostaje uderzona deską od ubikacji ze spadającej stacji kosmicznej MIR. Od tego czasu, mając do spłacenia jakiś dług wobec wieczności zostaje jednym z kosiarzy. Odbierają oni dusze ludziom, którzy mają umrzeć w mniej lub bardziej miłych okolicznościach.
Serial jest bardzo dowcipny, a jego fabuła opiera się na śmierci. Wszystko kręci się wokół śmierci. Główni bohaterowie codziennie rano dostają żółte, samoprzylepne karteczki z imieniem i nazwiskiem, adresem i godziną zgonu swojego następnego obiektu, zajadając się jednocześnie śniadaniem w jednym z typowo amerykańskich barów.
"Dead like me"
Akcja "6 stóp pod ziemią" także rozgrywa się w Ameryce. Serial opowiada o rodzinnym biznesie pogrzebowym. Opiera się na zabawnych problemach osobistych głównych bohaterów mieszając to wszystko relacje z duchami klientów, z którymi w jakiś sposób mają kontakt. Dodatkowo obnaża on kulisy przemysłu pogrzebowego często bezpośrednio pokazując "jak to się wszystko odbywa". Serial był wielokrotnie nagradzany i nic dziwnego, bo poza ostatnim odcinkiem jest rewelacyjny.
"6 stóp pod ziemią"
Może to jest rzeczywiście sposób. Jeżeli czegoś się boisz to traktuj to z humorem. Zastanawia mnie dlaczego oglądając Bonda czy Rambo nie myśli się o tym, jak kolejni ludzie (czy źli, czy dobrzy) umierają rozrywani na kawałki. Może dlatego nie jest to dla nas wstrząsające bo wiemy, że to na "niby". Może do większości ludzi można dotrzeć tylko w taki sposób opowiadając o śmierci, z humorem? Nie uważam aby to było niewłaściwe. Jeżeli ma pomóc zrozumieć komuś, że naprawdę nie pożyje wiecznie to dobrze. Ciekawi mnie natomiast to, jak kultura masowa potrafi się dostosować do potrzeb klienta. Nie sądzę aby tym serialom przyświecał jakiś misyjny cel. Po prostu zajmują się tematem tabu a im głębiej wbija się szpilę tym robi się głośniej. A to jest to czym żywi się kultura masowa.
Na koniec jeszcze teledysk Sarah Silverman - You're Gonna Die Soon. Bardzo bezpośrednie, ale coś w tym jest.
Ludzie w Średniowieczu byli przyzwyczajeni do śmierci. Była ona cały czas wokół nich, na ulicach co chwilę umierali żebracy. Wielkie epidemie przetaczały się przez państwa średniowiecznej Europy dziesiątkując ludność. Tak więc ludzie mogli się spodziewać śmierci w każdej chwili. Wizja sądu ostatecznego była dużo bliższa niż dzisiaj. Trzeba było pamiętać o śmierci, bo czyhała tuż za rogiem.
Czy dzisiaj jest inaczej? Dożywamy niejednokrotnie osiemdziesiątki. Ludzie wymyślili antybiotyk i zajęli się ciekawszymi sprawami niż rozpamiętywanie, że tak naprawdę w każdej chwili mogą umrzeć. Nie wynika to z jakiejś konkretnej decyzji życiowej. Po prostu ciągle biegamy na wszystkie strony a "memento mori" przychodzi w chwili kiedy czujemy dotyk zimnego metalu, słyszymy pisk opon i wiemy, że jest już zdecydowanie za późno na przemyślenia. Co więcej śmierć stała się tematem tabu, który w wielu kręgach jest nie na miejscu.
Jak więc na tak wielką i pustą przestrzeń może zareagować kultura masowa, która w średniowieczu robiła w tym temacie kawał dobrej roboty? Zapełnić ją na swój własny sposób. Analiza motywów śmierci w kulturze masowej to dobry temat na magistra. Ja skupię się na tym co zainspirowało mnie do tego tych kilku przemyśleń.
Ostatnio miałem okazję zobaczyć kilka odcinków serialu "Dead like me". Opowiada o dziewczynie, która w wieku 18 lat rezygnuje ze studiów i zaczyna pracę w dużej korporacji. Dostaje najgorsze zadania od szefowej która ją znienawidziła (może być coś gorszego niż parzenie kawy) i ogólnie jej przyszłe życie zaczyna rysować się w smutnych barwach. Na szczęście podczas pierwszej przerwy obiadowej zostaje uderzona deską od ubikacji ze spadającej stacji kosmicznej MIR. Od tego czasu, mając do spłacenia jakiś dług wobec wieczności zostaje jednym z kosiarzy. Odbierają oni dusze ludziom, którzy mają umrzeć w mniej lub bardziej miłych okolicznościach.
Serial jest bardzo dowcipny, a jego fabuła opiera się na śmierci. Wszystko kręci się wokół śmierci. Główni bohaterowie codziennie rano dostają żółte, samoprzylepne karteczki z imieniem i nazwiskiem, adresem i godziną zgonu swojego następnego obiektu, zajadając się jednocześnie śniadaniem w jednym z typowo amerykańskich barów.
"Dead like me"
Akcja "6 stóp pod ziemią" także rozgrywa się w Ameryce. Serial opowiada o rodzinnym biznesie pogrzebowym. Opiera się na zabawnych problemach osobistych głównych bohaterów mieszając to wszystko relacje z duchami klientów, z którymi w jakiś sposób mają kontakt. Dodatkowo obnaża on kulisy przemysłu pogrzebowego często bezpośrednio pokazując "jak to się wszystko odbywa". Serial był wielokrotnie nagradzany i nic dziwnego, bo poza ostatnim odcinkiem jest rewelacyjny.
"6 stóp pod ziemią"
Może to jest rzeczywiście sposób. Jeżeli czegoś się boisz to traktuj to z humorem. Zastanawia mnie dlaczego oglądając Bonda czy Rambo nie myśli się o tym, jak kolejni ludzie (czy źli, czy dobrzy) umierają rozrywani na kawałki. Może dlatego nie jest to dla nas wstrząsające bo wiemy, że to na "niby". Może do większości ludzi można dotrzeć tylko w taki sposób opowiadając o śmierci, z humorem? Nie uważam aby to było niewłaściwe. Jeżeli ma pomóc zrozumieć komuś, że naprawdę nie pożyje wiecznie to dobrze. Ciekawi mnie natomiast to, jak kultura masowa potrafi się dostosować do potrzeb klienta. Nie sądzę aby tym serialom przyświecał jakiś misyjny cel. Po prostu zajmują się tematem tabu a im głębiej wbija się szpilę tym robi się głośniej. A to jest to czym żywi się kultura masowa.
Na koniec jeszcze teledysk Sarah Silverman - You're Gonna Die Soon. Bardzo bezpośrednie, ale coś w tym jest.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
